Hafta sonu arkadaşlarımla çok güzel bir yemek yedim.
Sohbet muhabbet muhteşemdi…
Ortak konu bizim çocuklar, hastalıkları ve sağlıkları olunca konuşmalar uzun sürüyor elbet
Hele bir de ortamda veteriner hekim olunca, daha da uzun!
Üzüldüğüm bir konuya denk geldim ama o akşam.
Bugünse bunu paylaşmak istedim.
Unutulan
Hatta önemsenmeyen bir konu bizim için.. Arkadaşımız çok zorda kaldığı bir gün veteriner hekimine ulaşamamış.
Ya da benzer hikayelerde gereken yardımı alamamış.
Bu hepimizin karşısına gelen bir konu
Ve inanın hayır derken bizde çok üzülüyoruz.
Sanırım bunu hissettiremiyoruz.
Yorgun, üzgün ve hasta olabiliriz.
Sizler gibi temel ihtiyaçlara sahibiz.
Acile gidip uykusuz kalmış,
Eşimiz ya da arkadaşımızla kavga etmiş olabiliriz.
Ya da en yakınlarımız hastanede canı ile uğraşırken
Hem ruhumuz hem de bedenimizle ayakta durmaya çalışıyor olabiliriz. (iki sene önce hayat arkadaşım hayatı ile mücadele ederken,
Ben hem onun hem kendi işyerimin düzeninin devam etmesi için uğraşıp
Kızımızın temel ihtiyaçlarını ve transferini sağlayıp
Bir yandan da hastanede refakatçi kalarak, elimden gelen desteği sağlamaya çalışırken
Hakkımdaki yorumlara
Veteriner hanım tatilde iken diye başlayan anlamsız eleştiriyi hala görebiliyorum
Ne ACI
Cevap bile vermedim!!!)
Bazı hikayeler insana dair
Hayat arkadaşımın benim doğumum esnasında acil hastaya gittiğini de hatırlıyorum
Üzülmeli mi? sevinmeli mi?
Kime göre hangisi doğru
Bu yorumlara çok acık bir konu.
Unutulmaması gereken tek şey var.
Bizimde makine olmadığımız
Eleştirirken hatırlamanız dileği ile.
Sağlıkla kalın.
Bilge ÖZTÜRK
Veteriner hekimi
